Dziś będę Włóczykijem. Posiedzę samotnie na małym mostku tuż nad strumykiem. Będę delektować się niczym niezakłóconą ciszą i świętym spokojem.
Rozpalę ognisko i wydmucham z harmonijki melodię, która bezceremonialnie wtopi się w szum liści. W końcu, gdy zima będzie już blisko, złapię łyk kawy, zarzucę plecak na plecy i wyruszę gdzie pieprz rośnie. 

Tylko, że ja nigdy Włóczykijem nie byłam. Jednakowoż potrafię doszukać się pewnych podobieństw do Buki. Umiem wytrzeszczać oczy i wyszczerzać zęby na zawołanie. W moim przypadku przyciągają mnie porozrzucane zabawki, pokruszone resztki jedzenia i farba na dywanie. Niestety, paraliżujący strach, wywołany moją osobą, może jedynie ogarnąć ścierkę do wycierania wszelkiego rodzaju niechcianych substancji.

Dziś jestem Mamą Muminka. I jutro, i pojutrze....