W zeszłym tygodniu zmieniłabym się w pocisk, albo lepiej, w kulę armatnią. Przebiłabym się przez ścianę mojego domu i eksplodowała tuż za horyzontem, a w powietrzu długo unosiłby się zapach bezradności, przypalonych ziemniaków i zużytych pampersów.
Słowem minionego tygodnia mianuję rzeczownik "mama". "Mama" padała średnio czternaście tysięcy razy dziennie i odnosiłam wrażenie, że moi milusińscy traktowali "mamę" jako przecinek, kropkę, wykrzyknik i chwilę na wciągnięcie tlenu do płuc.  Wzbijałam się na wyżyny wyobraźni towarzysząc swoim pociechom w harcach i swawolach, zastanawiając się po cichu czy aby na pewno umyłam zęby...

 

Już byłam w blokach, już lont się palił, i namierzyłam cel. W ostatniej chwili, tuż przed wystrzałem przypomniałam sobie o sprawie niecierpiącej zwłoki. W misce zalega góra mokrych ubrań. Opamiętałam się i pomimo panującego amoku w mojej głowie, złapałam za pranie i zaczęłam je nerwowo wywieszać. Wtem usłyszałam: "Daj, ja Ci pomogę. Ja Ci zawsze pomogę." Głos czterolatka ugasił lont a wizja przebicia ściany w jednej sekundzie stała się niedorzeczna. Co ja sobie myślałam?

sweter- Reserved (dział męski)

spodnie- Reserved

płaszcz- second hand

torba- Wittchen

buty- Nike Air Max