Kiedy byłam dzieckiem nie miałam miliona pięciuset programów telewizyjnych. Na wieczorynkę czekałam jak na zbawienie. Później czekałam na, chyba dwie godziny, odkodowanych kanałów w canal +. Nie było zbyt wielkiego wyboru. Nie oglądałam telewizji od rana do wieczora, bo tak na prawdę nie było co. Pamiętam program telewizyjny "Koło Fortuny". Bardzo lubiłam zgadywać literki, które odsłaniała pani Magda. (Chciałam być panią Magdą:-) ).

Dziś, jak patrze na programy nadawane w telewizji to słabo się robi, cycki opadają, choć bywa zabawnie 

•  

Moim number one są programy poruszające trudne sprawy pielęgniarek, nauczycieli, lekarzy, tych co wyjechali na wakacje i tych co nie wyjechali, o tych co chcą być jak Bruce Willis w serialu "Na Wariackich Papierach" i o dniach, które na dobre zmieniają nasze życie. Już nie wspominając, że wszystkie te problemy trafią do sądu, zwykłego lub rodzinnego, nie wiem. 

•  

Ponad to programy pokazujące przełamywanie swoich wewnętrznych barier. Strachu, wstydu, wad postawy lub braku słuchu. Moim faworytem jest program, w których widzimy jak grupa śmiałków udaje Iron Manów i daje nura do basenu. I pewnie wszystko w duchu heroizmu. Zabawa przednia.

• 
  

Trzeci typ, wciąż na pudle, to programy opowiadające o życiu "kogoś". Ten "Ktoś" to albo gwiazda Hamerykanska, rosyjski multimiliarder albo nasz z krwi i kości chop rolny. Do wyboru do koloru. Możemy śledzić ich na każdym kroku, zobaczyć co jedzą, co piją, co kupują lub z kim się całują. Troszkę pozazdrościmy wystroju wnętrza, nowej garsonki od Chanel, samochodu lub jachtu, albo zwykłego prostego życia, mając tu oczywiście na myśli chopa. Takie to ludzkie.

•  

Ostatni, ale to nie oznacza, że najgorszy. Nawet bym powiedziała, że osobiście mój faworyt, poniekąd pasujący do poprzedniego zestawu, ale wyróżniający się w sposób wyjątkowy, dlatego zasłużył na własną kropkę. A są to oczywiście Kardashianki. Moje ulubienice, wszystkie, bez wyjątku. Leżą (ja też czasami), pachną (zdecydowanie), czeszą włosy (ja też), chodzą na zakupy (jestem w biedronce codziennie), jedzą na mieście (miasto jest u mnie). Chyba jestem ich zaginioną siostrą!

Kochani, wiosna idzie.
Nawet pani w mięsnym częściej się uśmiecha.
Dziękuję za uwagę.